De rust en de reiservaring gaan er nu goed inkomen bij ons. Hostels boeken, schooldagen en op laatste moment nog dingen regelen; het komt altijd goed! Wij zijn inmiddels al meer dan een maand onderweg en hebben flink wat mooie belevenissen meegemaakt. Het onderstaande stuk hebben we 5 januari 2012 geschreven net na onze negen dagen in Buenos Aires.

“Buenos Aires is een wereldstad en het was erg druk met kerst, Menno en Mees, oud & nieuw, school, gezelligheid met Sico, weblog schrijven; Karin en ik komen niet aan elkaar toe. Aangezien we dus onze draai nog niet echt hebben kunnen vinden, is het tijd voor wat rust. Tijd voor rust, ruimte en natuur!

Na enig zoekwerk komen we uit op Estancia de la Margarita in Tapalque. Het is aan de prijzige kant maar dan gaan we wel drie keer paardrijden. De boerderij ligt zo’n 300 kilometer ten zuiden van Buenos Aires. We maken voor het eerst gebruik van de veelbesproken bussen. Onze eerste kennismaking is die van een uur vertraging op een overvol busstation. Er wordt hier vol passie door de microfoon informatie geschreeuwd en wij verstaan er niets van. De jongens zijn intussen op de grond tegen de koffers in slaap gevallen om 7 uur ’s ochtends. Flink opletten op onze spullen en wij lopen zenuwachtig rond gulzig op zoek naar informatie. Het is hier druk, warm en onduidelijk (vooral als je de taal niet spreekt is het een hele uitdaging). De opluchting is groot als de bus dan eindelijk arriveert. Zoals we hadden gehoord en gehoopt; heerlijke zachte stoelen/bedden. Het slapen gaat goed komen.

Als we aankomen in Talpalque staat daar gaucho Ignacio al op ons te wachten. Hij en zijn vrouw Marianne  en hun drie kinderen runnen de boerderij. Het stadje Talpalque is schoon, opgeruimd en begeven van politie. We rijden er alleen maar doorheen. Ignacio vertelt honderduit over de boerderij en zijn gezin. Als we aankomen staat Eileen – een Australisch vrijwilligster – al klaar om ons een rondleiding te geven. Er zijn werkelijk overal vliegen en ze komen met honderden bij elkaar in de schaduw om de hitte van bijna 40 graden iets te verminderen. Na wat gif spuitwerk creëren ze een waar kerkhof.

Op de estancia zijn vier struisvogels die hongerig op zoek gaan naar I-pods, zonnebrillen, pennen, geld en schaakstukken. Er lopen duizenden koeien (en dus ook vlaaien), 30 paarden, een kat, kippen, miljoenen vliegen en Frido en Amero. Twee geweldige honden. Zelfs Menno, die normaal niets van honden wil hebben, smelt weg bij deze vrienden. We mogen gewoon bij alle dieren in de buurt komen. Ook gaan we een koe melken. Tot mijn grote verbazing melken Menno en Mees in ‘no time’ een hele beker vol. Eileen geloofd mij dan ook meteen als ik ze vertel dat dit een bijvak is op  school in Holland :-).

Elke ochtend om 8.30 uur gaan we een uur paardrijden. Het is heerlijk ontspannen om bij de ochtendglorie door de uitgestrekte velden te rijden. Ik had niet verwacht dat paardrijden door deze pampa’s zo mooi is. We zien echt allerlei dieren, zoals uilen die hier onder de grond leven, gordeldieren en diverse vogels. Uiteraard zitten hier ook gieren bij die de dode koeien opeten.

De belangrijkste activiteiten van Menno en Mees waren: samen met Frido en Amero struisvogels pesten, school, uiteraard zwemmen, meisjes plagen, paardrijden, koeien melken, empanades bakken en vooral lachen! Vincent deed zijn ‘shot of is his life’ van een kolibri die twee meter naast hem kwam vliegen.

Het is duidelijk; de natuur spreekt ons alle vier meer aan dan een drukke stad. Op de nog echt op originele beheerde Estancia, waar je je direct thuisvoelt en in de familie wordt opgenomen, hebben we genoten.

Voor meer foto’s klik hier.