We staan helemaal bepakt klaar om naar het zuidelijkste stadje van de wereld te vliegen. Ushuhai here we come! Vliegt het vliegtuig niet door de vulkaan aswolken die uit Chili overkomen naar Argentinië. Niet vreemd als we de dag daarvoor nog geen eens meer de zon kunnen zien. Erg stoffig. We waren er heel relaxed over. Maar wat nu?
We hebben in het hostel La Tosca- Puerto Madryn – Lonneke en Renzo ontmoet. Die gingen met een boot door Chileens Patagonië varen. Dat leek ons ook wel wat, maar paste niet in ons reisschema. Nu dus wel! Het betekent wel dat we 23 uur in twee bussen via Bariloche naar Puerto Monnt (Chili) zijn gegaan. Vermoeiend, maar het is het dubbel en dwars waard. Het is avontuur en je ziet veel van het land. Chili heeft prachtige vulkanen, bergmeren en uitzichten. Daar aangekomen hebben we twee nachten in een hotel gezeten om lekker even schoon te weken in het zwembad en wasjes te doen. Ik las ook nog even tot mijn schrik dat hier nabij Puerto Montt de ergste aardbeving ooit is geweest. Toch maar even nalezen wat te doen in zo’n situatie.
Op het moment dat ik dit schrijf varen we in het zonnetje door een gletjerstraat in Patagonisch Chili op weg naar het zuidelijke Puerto Natales. Tot nu toe een geweldige reis. We komen allemaal een beetje bij op de Ferry. We eten twee keer per dag warm en het is goed eten hier. Zelfs de jongens eten hier prima. Het uitzicht is hier geweldig; hoge bergen met witte toppen, geen huizen, geen hotels, geen wegen of mensen te bekennen voor duizenden kilometers. We worden echt gedwongen om rust te nemen. We kunnen niet anders, want het is maar een kleine boot met een bar, een computerspel en een eetruimte. Geen internet, geen telefoon. Niets dan alleen goede gesprekken en genieten van de werkelijk bizarre uitzichten.
De populairste sport hier aan boord is walvissen spotten. Beuving en de Leeuwen staan aan kop mag ik wel met enige trots zeggen. We mogen gewoon gezellig in kapiteins cabin komen waar ze hele goede verrekijkers hebben. Mees mag het schip zelfs even besturen. Het is echt humor dat walvissenspotten. Vanochtend zaten we aan het ontbijt en kregen door de microfoon de gebruikelijke informatie over de dag en hij eindigde met; “en als u het ontbijt op heeft kunt u linksrechtsvoor een paar walvissen spotten.” Ik heb de hele kantine nog nooit zo snel leeg zien gaan. Blije gezichten en iedereen liet zijn ontbijt staan en maakte een sprint naar het dek. Geweldig opwindend gevoel. Vaak zien we ze water spuiten en een vin van de Minke walvis boven het water. Iedereen blijft blij en enthousiast als we er weer eentje spotten. Ook hebben we dolfijnen gezien. De natuur is wonderschoon en rustgevend. Vin en ik hadden gister een magisch moment. De jongens hadden namelijk een Wii-spelcomputer ontdekt, dus rust voor ons! Wij voorop de boot, even samen, zonnetje, chippie en een biertje.
Menno en Mees zijn overigens de twee van de vijf kids aan boord. Mees maakt vele vrienden met zijn nieuw geleerde Spaanse woorden, Ola, Comest stas? Hij schrikt alleen nog wel van het antwoord. Hij heeft ook al een bijnaam te pakken, namelijk mr. Chocolate.
Tussendoor zijn we nog even uitgestapt in een dorpje met zo’n 100 inwoners. Dit dorpje is alleen met deze Navimag ferry te bereiken en is bekend om de laatste acht Kawéshkar mensen die hier zo’n 7000 jaar geleden al woonden.
De kapitein blijft zich verwonderen over het weer; strak blauwe hemel en weinig wind. Dit is heel fijn voor ons, want dat stukje over de ruwe zee zorgt al voor een kriebelbuik. Gelukkig hebben we pilletjes voor zeeziekte mee. De foto’s hieronder zeggen verder genoeg. Enjoy!
