Daar zijn we weer! Een maand geleden was ons laatste bericht. Inmiddels zitten we in Nieuw Zeeland en reizen we rond per camper. Wat een vrijheid en rust geeft dit (even niet bloggen trouwens ook :-). En dan ook nog eens in één van de mooiste landen in de wereld. Graag delen we onze hoogte en ook de mindere punten van de afgelopen maand met jou. Paaseiland was toch wel het meest bijzondere en Karin haar ontlasting helaas het minste.

Hoe is het om nu al ruim twee maanden op wereldreis te zijn? Erugg lekker! Relaxed. Fijn. Bijzonder. Intiem. Liefde. Opwindend. Verrassend. Avontuurlijk. Zorgvrij. Vrij. De enige verplichting is les geven aan Menno en Mees. Tijd speelt bijna geen rol. Onwerkelijk en gaaf om er al aan terug te denken. We hebben al zoveel avonturen beleefd en moois gezien. Aan de andere kant  wordt het ook zoals het leven is met plus- en mindagen. Iemand noemde al “ik ga even een week op vakantie tijdens mijn wereldreis”. Zo voelen wij het ook. Soms wil je even helemaal niets, of zoals nu tijdens regenachtige dagen ontspannen werken aan de blog en Menno en Mees les geven. Een bericht van vrienden, familie en KVL geeft ons een fijn gevoel. We komen uit een goed en warm nest! En het gaat goed met SPARTA :-).

Reis naar de top!    Chili – Torres del Paine

Na onze werkelijk schitterende 4-daagsetocht door Patagonië komen we met de Navimag ferry aan in Puerto Natales. Bij aankomst een (halve dag later) hebben wij nog steeds geen slaapplek in dit stadje. We hadden een hotelreservering kunnen doen via de kapitein als service (er is namelijk geen internet en telefoonbereik op de boot ), maar daar kwamen we op 300 dollar per nacht uit. We blijven Hollanders dus we willen het voor veel minder. Gelukkig spraken we op de boot eerder al met een dochter van een Kiwi die in dit stadje een hostel heeft – “The Singing Lamb”. Via haar hebben we vier plekken op zaal kunnen reserveren. Een toevalstreffer want het is het schoonste, service gerichtste onderkomen everrr. Een heel fijn “thuiskomen” zeker ook als we daar weer Pim en Jeanette ontmoeten. Vanuit hier reizen we – na wat bagage opgeslagen te hebben- met de bus naar het nationaal park Torres del Paine. Vele backpackers huren hun tenten en slaapzakken en gaan in het reservaat kamperen. Karin ziet dit niet zitten aangezien we 30 minuten hebben om alle kleding uit te zoeken voordat de bus vertrekt.

We besluiten in het enige hotel te gaan zitten aan de  voet van de berg. Achteraf een hele goede keuze gezien de regen en een elf uur durende klim. Negen kilometer omhoog en negen kilometer omlaag. Het aantal kilometers wisten we niet. Als we het wel geweten hadden, hadden we het toch een poging gedaan, want net als het leven is de reis naar de top een geweldige belevenis. Het was zwaar voor iedereen, laat staan voor die kleine lichaampjes van Menno en Mees. Deze beklimming is iets waar wij erg trots op zijn. Menno en Mees waren de enige kinderen en kregen van vele medetrekkers complimenten en applaussen. Echte doorzetters!!

De torens van de pijn (inmiddels begrepen we waarom deze zo heten) lagen er nog mooier bij dan we hadden kunnen bedenken ondanks het mindere weer. Onderweg hebben we serieuze gesprekken met de jongens gehad, hebben we gelachen, een beetje gehuild, verwonderd om ons heen gekeken en foto’s gemaakt.  Het was zwaar, vermoeiend, pijnlijk, nat en warm. Je begrijpt dat toen we eindelijk weer terug bij het hotel waren, wij de jongens met een staande ovatie en een erehaag hebben binnengehaald. Het was een mooie levensles. Dan is het erg fijn dat je onder een warme douche mag en in een zacht  bed mag belanden.

Binnenkort meer berichten over  Santiago, Paaseiland en de gletsjer ervaringen in Argentinie – El Calefate.