We hebben nog vijf dagen in Zuid Argentinië om daarna via zuid Chili – Punta Arenas – te vliegen naar Santiago. Het beste is om een auto te huren met zijn viertjes. Ik heb er zin in. Even geen bus, maar lekker op jezelf zijn en je vrij voelen in een eigen vervoersmiddel. Een van de mooiste attracties is de Gletsjer Moreno bij El Calefate. Dit natuurwonder is 30 kilometer lang en eindigt nabij dit stadje. Om hier te komen gaan we de grens over van Argentinië naar Chili.

Een klein gebouwtje en met zijn allen in de rij staan voor het douane-stempelfestijn! Staan we in de rij, komen we een redelijke verdwaasde Nederlander tegen die terloops zegt dat hij al 6 maanden aan het fietsen is op weg naar het zuidelijkste stadje in de wereld. Ongelooflijk wat een topprestatie en zeker ook afzien voor hem. Dat blijkt ook wel als we de grens over rijden en alleen maar woestijnachtige pampa’s zien met bergen. Verder alleen een grevelweg. Met een auto redelijk te doen, laat staan met een fiets. Voordat we aankomen in El Calefate genieten we van het schitterende uitzicht. Zie foto hieronder van vliegende Karin.

Afbrekende ijsschotsen van 10 x 20 meter is toch wel erg heftig. De geluiden bij “Ice Age thé Movie” zijn echt! Deze oergeluiden zullen ons altijd bij blijven. Evenals de mini-ijstrekking die ik – Vincent – in de ochtend heb gemaakt op de gletsjer. De kleuren van de gletsjer veranderen continu. Van diep blauw naar sneeuw wit en alle schakeringen daartussen. Ik doe de mini-ijstrekking en helaas mag Menno niet mee. Blijkt dat ik met een groep mensen ben waarvan een deel slecht ter been is. Hoe gevaarlijk wil je het hebben! Het loopt allemaal goed en ik geniet enorm. Je loopt stijl het ijs af alsof je moet poepen om een goede grip op het ijs te houden. Het sneeuw wat uiteindelijk ijs wordt, is wel honderden jaren oud en breekt aan het einde af. Zo’n 2 meter per dag schuift het ijs op. De gletsjer komt 70 meter boven het water uit en onder water is het tot aan de bodem 120 meter diep. Als er onder water een ijsschots afbreekt is het oppassen voor een vloedgolf. Gelukkig hebben we deze niet meegemaakt. De whiskey aan het einde van de gletsjertocht smaakte trouwens erg goed.

’s Avonds hebben we heerlijk relaxed in een speeltuin gezeten met een aantal flessen wijn en bier. Een tekstbericht naar Stijn en Nicole …, en die kwamen ons gezellig met Nederlandse gehaktballetjes en wijn vergezellen. Dit monde uit in een avontuurlijke dans met hiphop muziek met Argentijnse locals. Avontuur, omdat je moest oppassen voor je voorraadje alcohol of inhoud van je glas, want die was bij twee keer knipperen met je ogen al weg. Menno en Mees waren helemaal onder de indruk van de snelle Argentijnse voetbewegingen en salto’s die op het grasveld door de jongeren werden gemaakt.

Voordat we vliegen naar Santiago besluiten we sneller naar Chili terug te gaan en wat rust te nemen. Ja ja, veel verandering van plaats en veel reizen geeft daarna behoefte aan even niets. Onze Japanse auto lijkt het goed te doen, behalve de benzinemeter. Net nadat we de grens over zijn stopt de motor en laten we onze auto uitrollen aan de kant in werkelijk “the middle of nowhere”. Geen benzinestation, geen dorpje en alleen mooie vergezichten met helemaal niets. Menno: “dit hoort ook bij het reizen hè, ma en pa?”. Opwinding en spanning alom. Wat nu te doen? We blijken nog net telefonisch verbinding te kunnen maken met het autoverhuurbedrijf. Na 2 uurtjes wachten, plassen en spelletjes spelen worden we gered!

Karin

La Casa Escondida is de beste bed & breakfast in Punta Arenas in Zuid Chili volgens TripAdvisor. Dat hebben we geweten ook. Na een zeer warm welkom en een overheerlijke mixed BBQ van onze gastheer Mauricio heeft Karin de dag er na veel bloed in haar ontlasting. De volgende morgen hebben we zo’n zes uur in het ziekenhuis gezeten en zijn daarbij heel fijn begeleid door Louis van La Casa Escondida. De broodnodige vertaling van het Engels naar het Spaans zorgt voor de juiste informatie. Hoe is het nu een maand later met Karin? Haar bloed- en ontlastingresultaten zijn goed. Ook in Auckland zijn we opnieuw naar de dokter gegaan. Na twee antibiotica-kuren en wat lichte temperatuurverhoging tussendoor is het nu nog steeds niet helemaal lekker. Karin eet gelukkig alles, maar voelt zich in haar buik niet 100%. Zij gaat veel naar het toilet en is snel moe. A.s. maandag beslissen we in Wellington of we naar een specialist gaan. Gelukkig kan Karin zeker nog genieten van alles.

Omdat we prima zijn geholpen en La Casa Escondida helemaal top was, hebben we een tripadvisor review geschreven.

Foto’s van Gletsjer en El Calefate in Zuid Argentinië.

Foto’s van bed & breakfast in Punta Arenas in Zuid Chili.