We landen vanuit Hongkong in Maleisië – Kota Kinabalu; een nieuw avontuur!

We hebben accommodatie met een zwembad, olee (in China zijn we dit niet tegengekomen)! De jongens zijn niet te houden.

Vincent krijgt de mogelijkheid om de berg Mount Kinabalu te beklimmen. Dit betekent dat hij twee dagen zoet is. Er mogen maar een beperkt aantal mensen op de berg. Normaal reserveren de mensen het minstens drie tot zes maanden van te voren. Vincent in twee dagen. Dus hij heeft mazzel (over deze ‘hike’ in een volgend bericht meer).

Urang Utans zijn, naast het walvis spotten, een van de grote wensen van ons om op deze wereldreis in het echt te zien. We vliegen richting Sandakan om daar een jungle tour te doen van drie dagen. Eerst naar de Urang Utan opvang, waar deze dieren worden getraind om weer in de jungle te leven. Op de voederplek komt een mama met haar baby af. Zij stoort zich totaal niet aan de honderden toeristen die veel te veel herrie maken. Ik – Karin – ben onder de indruk. Mees totaal niet en begrijpt niet waar alle commotie om is. We proberen hem de wonderen van de natuur uit te leggen. De Urang Utans hebben voor 95% hetzelfde DNA als wij mensen, maar helaas is dit voor dovemansoren bestemd. Het is ook wel heeeeel erg warm.

Na dit bezoekje gaan we voor drie dagen de Borneo Sabah jungle in. We hebben er zin in. Het doet ons aan Suriname denken waar we hele fijne herinneringen hebben liggen. Het is wel elke ochtend om 05.15 uur opstaan om met de boot op zoek te gaan naar wild leven. En indeed wild. We zien heel veel makaken (apen), neusapen, krokodillen, schorpioenen, slangen, hagedissen, kikkers, allerlei vogels en insecten. Maar nog geen wilde Urang Utans. Ook als het donker is gaan we met ons allen stilletjes de jungle in om zo de nachtdieren te spotten. Er zijn in de buurt pygmee olifanten gezien dus we horen ook regelmatig knallen van boeren om de olifanten te verjagen. De gids waarschuwt ons ook. Mocht hij verse sporen vinden van olifanten dan gelijk rechtsomkeer.

Na twee dagen en twee nachten verlaten we onze jungle lodge zonder Urang Utans te hebben gezien. Als afsluiting van deze drie dagen gaan we richting de Simud Hitam grot. Waar vogeltjes hun nesten bouwen met spuug en de Maleisiërs er vier keer per jaar de nesten oogsten om ze voor heel veel geld aan de Chinezen te verkopen (en dit al zo’n 500 jaar). Zij zien dit als een delicatesse en het brengt uiteraard geluk. De grotten worden daarom 24 uur bewaakt. Maar als we richting de grot lopen, gaat onze gids uit zijn dakje, want hij ziet zowaar een Urang Utan. Geweldig!! We rennen als vijf kleine kinderen over de boardwalk. Overal waar we kijken zien we Urang Utans. Wel vier! Dit is zeer uitzonderlijk, want ze leven in eenzaamheid. Het is namelijk een zwangere dame die sjans heeft van drie grote mannen. Het sjansen verloopt in stilte en redelijke rust. Wij kijken naar hun en zij naar ons. Ze klimmen boven ons en Menno moet nog opletten dat hij niet wordt ondergepoept. Wauw … zoveel geluk kan er niet bij in mijn hoofd (zie foto). Ook onze gids, een doorgewinterde man met enorm veel kennis van de jungle, had dit nog niet meegemaakt.

Na 15 minuten moeten we echt verder naar de grot. Van de hemel naar de kakkerlakkenhel. Onze gids had ons al gewaarschuwd; een hele grote grot met heel veel vogeltjes en twee miljoen vleermuizen die poepen, waar de kakkerlakken en ‘out of space’ giftige insecten graag op afkomen. De geur is onbeschrijfbaar vies. Je loopt te glibberen over vogelpoep, kakkerlakken en insectenlijkjes. Dit is voor mij een nachtmerrie en dus aanleiding voor Menno en Mees om mama te kietelen. Er zijn dus bewakers die in deze grot slapen, te bizar. Ze krijgen dan ook wel heel goed betaald, naar mijn mening nooit genoeg.

Bekijk hier alle foto’s.