Gaaf! Guido had me voor vertrek er nog aan herinnerd. Ga je nog Mt Kinabalu beklimmen? Ja natuurlijk! Twee dagen van te voren bel ik een aantal touroperators op en ik mag gelijk mee. Oleee! Ik ben helemaal blij, want in Lonely Planet wordt geadviseerd deze beklimming zes maanden van te voren te boeken.

Waar zei ik eigenlijk ja op? Na wat rekenwerk, kom ik uit op zo’n 9.000 treden omhoog (en ook weer omlaag natuurlijk) in een lengte van ongeveer 9 kilometer. Dan ben je aan de top op een hoogte van 4100 meter. Deze op een na hoogste berg in Zuid Oost Azie is redelijk makkelijk te beklimmen, omdat er trappen, treden en touwen aan de rotsen zijn vastgemaakt om omhoog te komen. Daarnaast ben je verplicht om met een gids naar boven te gaan, die continu bij je blijft. Het is ook niet niets. Op een hoogte van 2500 meter in ons dorpje nabij Lijiang in China hadden we ons al niet helemaal top gevoeld. Karin en ik hadden lichte verschijnselen van hoogteziekte, zoals geen trek in eten, hoofdpijn en moeilijk kunnen slapen. Hoe gaat dat aflopen als ik naar 4100 meter ga?

De Mt Kinabalu hike duurt twee dagen. Ik begon ’s ochtends op een hoogte van 1800 meter om na 4,5 uur aan te komen in het basiskamp hostel op 3300 meter hoogte. Daarna sta je ’s nachts om 1:30 uur op om 2:30 uur te vertrekken in het pikke donker naar 4100 meter hoogte met temperaturen onder de nul graden Celsius. Voor dit gedeelte heb ik voor de zekerheid toch maar een zuurstof flesje meegenomen (zie foto hieronder). Ik laat me grote fototoestel achter en neem zo min mogelijk mee. Ik heb me skikleding bij me, zoals winterdicht jack, handschoenen, muts en meerdere lagen thermo om me warm te houden.

Stap voor stap loop ik naar boven. Veel hoge trappen en rotsen. Wolken worden mist en komen in vlagen voorbij. Het uitzicht is rotsen, bomen en je voorganger. Af en toe – als het even helder is – kan ik het dorpje beneden zien.  Ik vind het belangrijk dat ik rustig aan doe en niet te snel uitgeput raak. Desondanks raak ik mijn balans vanaf 2900 meter af en toe en beetje kwijt. De ‘walking stick’ is perfect en helpt mij in mijn balans, terwijl ik eerst dacht “die heb ik toch niet nodig”. De groep is gezellig die ik onderweg tegenkom: Denen en Noren. Echter hoe hoger we komen, spreken we alleen zinnen als: “how long to next shelter?” en na paar minuten stilstaan: “yes, let’s go”.  De verminderde zuurstof in de lucht doet zijn werk en de spieren van de duizenden trappen eisen hun tol. Gaaf dat ik dit doe en jammer dat we niet met zijn viertjes zijn. Het is te doen met wat oudere kinderen dan Menno en Mees. Het zal dan alleen veel meer tijd vragen en conditie van mij en Karin om boven te komen. Gelukkig hebben we goed weer. Geen regen, geen wind en af en toe de zon die doorkomt.

Ik kom als een van de eerste ons groepje op 3300 meter aan om daar te genieten van het heldere fantastische uitzicht. We zitten al boven het wolkendek en kijken tussendoor naar bergen, dalen, dorpjes en de zon die schittert. Een erg vriendelijke Maleisisch stel wil graag (en blijkt later wel erg veel) met mij op de foto. Vanaf 14:00 uur ligt ik op me bed om te rusten. Ik doe wat meditatie en val niet relaxt in slaap. Ik moet af en toe dieper en extra ademen. De zuurstof is minder en ondanks mijn meditatiepogingen springen mijn gedachten van hot naar her. Ik vind het spannend en zwaar. Om 17:30 uur ga ik uit me bed om te eten en klets wat met de andere beklimmers. Vanaf 20:00 uur lig ik weer op bed.

Mooi! Het is eindelijk 1:30 uur ’s ochtends. Tijd om op te staan. Ik ben gelijk helemaal scherp. Heb er zin in. Daar gaan we dan. Met zo’n 100 andere beklimmers in het pikke donker naar boven. Wel erg gaaf. Ik zie namelijk alleen maar mijn voorganger en de trappen. En als je later dan naar beneden gaat in het licht, zie je pas op wat voor afgronden en gigantisch mooie uitzichten je omhoog bent geklommen.  De laatste honderden meters stijging gaan erg langzaam. Tien meter langzaam stap voor stap lopen en dan weer uitrusten, even lachen naar mijn gids en dan weer verder.

Boven op de top is het al gezellig druk aan het worden. Er wordt champagne geproost (volgens mij waren net twee mensen getrouwd) in de vrieskou. Het licht van de zon begint al een beetje door te komen. Ik krijg een waanzinnig gevoel over me heen: een soort energie die door je lichaam stroomt van blijdschap en geweldigheid. Op het dak van de wereld gevoel. Een moment van geluk. Alleen maar genieten, genieten en genieten. Wat gaaf!! Ik heb het gehaald. Yeahhh – voor het eerst van me leven op 4100 meter hoogte en dan ook nog eens helder weer. Nu tijd voor foto’s maken. De vergezichten zijn schitterend en ik wil zo lang mogelijk op de top blijven, terwijl mijn gids al vraagt of we weer naar beneden gaan. Mijn vingertoppen beginnen pijn te doen van de kou. Ja, het is nu echt tijd om naar beneden te gaan. We klimmen met onze handen en voeten langs alle grote rotsen naar beneden. Nog 9000 stappen en treden te gaan. Resultaat van dit alles: herinnering voor mijn leven en drie dagen bijna niet meer een trap af of op kunnen lopen.

Volgende uitdaging wordt de Kilimanjaro! Wie gaat er mee?

Alle foto’s van Mt Kinabalu beklimming.