We kijken er naar uit. Aanstaande vrijdag zijn we terug in Nederland. Hoe zal het zijn? Inmiddels zijn temperaturen boven de dertig graden heel gewoon voor ons. Daarnaast is ons eetpatroon volledig anders. We gaan opnieuw wennen aan aardappelen, melk, Hollandse kaas, paprika chips en de Nederlandse groenten, en natuurlijk alle gezelligheid met onze vrienden onder het genot van goede wijn. Lekkere wijn is in China en Maleisië lastig te vinden of erg duur.

Ook maken we heftige dingen mee. Jammer dat we dit in de bijna laatste week van onze wereldreis hebben ervaren. Het heeft ons helemaal van slag gebracht, terwijl we juist vrolijk waren, in een prima stemming, lekker sportief bezig en hadden het prima naar ons zin. We spraken vooral over al het moois wat we hebben mogen meemaken.

Ik – Vincent – ga ’s ochtends om 7:15 lekker zwemmen. Jaja, Karin wil graag dat ik van mijn te zachte tieten afkom 🙂 … Dus ben ik vroeg in het water om mijn borstkast te trainen. Geweldig, een uur zwemmen langs het strand boven prachtige vissen en koraal in helder water. Bij mijn terugkomst is er opwinding alom in onze kamer. Karin zit op het bed en Mees wil gelijk van alles tegen me zeggen.

De laatste twee weken willen we doorbrengen op Perhentian eiland in Maleisië. De eerste week hebben we het op het Tunabay resort fantastisch naar ons zin. Lekker op één plaats, erg goed eten, niet meer reizen, snorkelen, duiken en dan ook nog eens een erg gezellig gezin ontmoeten uit Voorburg. We leven volop met hun mee, want Raymond en Petra hun kinderen Noah en Zoë gaan op 10- en 13-jarige leeftijd al hun scuba PADI diploma halen. Ook Menno en Mees wagen het. Ze maken hun eerste bubbelduik, waarbij door al hun snorkelervaring alles prima gaat.

De dag voordat het gebeurde is Menno zijn uitslag meer geworden. Nu over zijn hele lichaam. Wij zijn direct naar het vaste land gegaan en we hebben goede medicijnen en smeerseltjes gehad. Gelukkig het slaat aan. Het valt gelukkig mee. Helaas gaat het gezin van Raymond en Petra eerder naar huis, omdat haar vader erg ziek in het ziekenhuis ligt. Deze ochtend gaan we afscheid nemen, nog een lekkere milkshake drinken en hun uitzwaaien en vooral sterkte wensen.

Waarom is er zo’n opgewondenheid en verdriet als ik terug in mijn kamer kom na het zwemmen? Karin vervolgt.

Menno slaapt nog en Mees en ik – Karin – gaan UNO spelen buiten voor de deur. Vincent is lekker aan het zwemmen. Het is nog vroeg en ik zie een Maleisische jongen richting het water lopen. Ik denk nog, goh die zal zich net als Eve in Suriname zich in de zee wassen. Idiote gedachte, maar hij viel mij op.

Hij neemt een duik en gaat op zijn handen of op zijn hoofd in het water staan, tot drie keer toe. Ik denk: hij is aan het spelen of een beetje gekkigheid aan het doen. Het valt dus op. Ik blijf kijken en stop met UNO spelen. Ik vertrouw het niet en ik ben niet de enige. Een hele grote man loopt er naar toe en dan zie ik dat hij met zijn hoofd naar beneden in het water ligt. Ik schreeuw tegen Mees dat hij moet blijven zitten. Ik sprint naar die jongen en die grote man ook het water in. Hij sleept hem er uit. Ik help hem. Hij reanimeert en ik sprint naar de receptie om de dokter te halen. Met de stomme gedachte 112, helicopter, 911, weet ik veel, iemand! Heel veel mensen staan te kijken.

Dan rent er iemand met me mee terug. De jongen spuugt heel veel kwijl, maar zijn hart doet het. Ik sprint naar ons huisje voor handdoeken en een reddingsdeken voor dit soort gevallen. Acht maanden mee gelopen en nu kon ik helaas het gebruiken.

Er komt een bootje om de jongen naar dokter te brengen en nog steeds geen personeel helpt. Er komt een toerist. Hij is dokter maar doet niet veel. De jongen wordt in een bootje getild en iemand van het resort gaat mee. De dokter kijkt toe en besluit niet mee te gaan in het bootje. Mees en Menno hebben toch gekeken, terwijl ik ze heb weggestuurd. Mees huilt en is geschrokken maar is na vijftien minuten weer zich zelf en kan het na dat we erover hebben gepraat heel makkelijk loslaten.

De mensen van de duikschool zijn niet verbaasd. De jongen is een lokale taxibootman en is alcoholist. Ze lijken niet echt onder de indruk en alles gaat weer verder alsof er niets is gebeurd. De jongen is nu dood en gestorven tijdens het bootritje naar de overkant …

Ik voel mij verschrikkelijk. Die jongen zo jong en sterk en de wereld draait zo snel door. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Een leven is gestopt, zomaar, bijna niemand staat stil. Ik weet het, dat moet ook, maar ik heb zo te doen met hem, zijn ouders, vrienden. Het breekt mijn hart.

De stemming slaat vanaf deze dag direct om. Uiteraard spelen er allerlei gedachten, gevoelens en vragen bij ons. Ook voor de mensen die hebben staan kijken. Elke keer als we er langs lopen worden we er aan herinnerd. Jan uit Nederland ondersteunt ons fijn door er over te praten. We besluiten de volgende dag met de manager te praten. Hij heeft zijn eigen verklaring hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren en hij helpt ons de laatste vijf dagen te annuleren. Hij werkt mee om ons op een ander eiland te krijgen. Hier op Gem Island Resort vlak bij Marang in Maleisië  hebben we de afgelopen vijf dagen gezeten en zijn nu op weg naar Singapore.

Op Gem Island kwamen we lastig op gang. We hebben aandacht besteed aan het leren, ontspannen onze laatste boeken uitgelezen en af en toe gesnorkeld met Menno en Mees. Voor Karin even geen water en zwemmen meer. We zijn extra op ons hoede als mensen nu het water in gaan. De gedachten blijven.

Het gaat nu beter. Een andere omgeving helpt, de Olympische spelen inspireert en we hebben zin om weer naar Nederland te gaan. We gaan uiteraard nog al onze leukste, vreemdste en meest bizarre ervaringen met je delen.

In Singapore gaan we nog Erik Bitter  – een vriend van ons – ontmoeten. Hij blijkt daar een aantal dagen geleden van Thailand naar Singapore verhuisd te zijn. Daarnaast hopen we natuurlijk dat het met de vader van Petra beter gaat.

CU soon met vrolijke gezichten en een positieve stemming! Hier onder nog een aantal foto’s van de prachtige eilanden in Maleisië! En uiteraard ook foto’s’ van de verjaardag van Mees op 13 juli, waarvoor het Amannagappa resort op Redang ons in de watten heeft gelegd met een barbecue op het strand.

Foto’s van Maleisië Redang Eiland – Amannagappa resort (verjaardag Mees!, witte stranden)

Foto’s van Maleisië Perhentian Island – Tunabay Resort (prachtige onderwater wereld)

Foto’s van Maleisië – Gem Island Resort (laatste vijf dagen)